Είμαι ο Tso (κάποτε Tso150, αλλά δεν μιλάμε πλέον για αυτό). Είμαι μουσικός, σκηνοθέτης και στιχουργός. Πολλές φορές με ρωτάνε τι είμαι και με τι ασχολούμαι. Μου πήρε αρκετό καιρό να αποδεχτώ το γεγονός ότι είμαι πολυδιάστατος σαν καλλιτέχνης. Θέλω να κάνω τα πάντα. Μια μέρα ίσως εκδώσω βιβλίο. Ίσως κυκλοφορήσω μια συλλογή με ρούχα. Γιατί; Γιατί όχι! Δεν νιώθω άνετα με το να είμαι ένα πράγμα και θέλω να εκφραστώ με πολλούς διαφορετικούς τρόπους.

Ως παιδί ζωγράφιζα. Από μικρός έβλεπα την τέχνη ως ανάγκη να ξεφύγω απ’ ό,τι συνέβαινε στην καθημερινότητα μου και έτσι αναγκαστικά κατέφευγα στο φαντασιακό μου. Σου έχει τύχει ποτέ, ξέρεις, να είσαι λυπημένος και να ζωγραφίσεις μια οποιαδήποτε μουτζούρα ή έστω ένα ανθρωπάκι; Αυτό αντικατοπτρίζει ένα συναίσθημα, αφιλτράριστο και αληθινό. Ήμουν καλός μαθητής επειδή η μαμά μου ήταν φιλόλογος και με έβαζε να διαβάζω. Όταν στην τρίτη Λυκείου κλίθηκα να αποφασίσω τι θα σπουδάσω, φρίκαρα και σταμάτησα να διαβάζω. Εν τέλει, δήλωσα το Τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών στο Α.Π.Θ., την οποία τελείωσα με μεταπτυχιακό στη σκηνοθεσία. 

Όσο σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη άρχισα να πειραματίζομαι με τη μουσική. Στις πρώτες μου μουσικές απόπειρες, έπεφτα στην παγίδα του να κάνω κάτι έντονα επηρεασμένο από κάτι που θαύμαζα. Τώρα που ακούω τα παλιά μου τραγούδια νιώθω λίγο άβολα. Όσο ωριμάζεις, σταματάς να προσπαθείς να είσαι τα πρότυπά σου και χτίζεις τη δική σου ταυτότητα. Είναι φυσικό στην αρχή να αντανακλάς ό,τι έχεις λάβει ως ερέθισμα. Λαμβάνεις ερεθίσματα σε όλη σου και έτσι καλλιεργείς τους ορίζοντες σου (καλλιτεχνικούς και μη). Μία μέρα μου ήρθε ένα μήνυμα στο Facebook από τον Die Arkitekt. Στο μήνυμα αυτό μου έγραφε πως είχε ακούσει τη μουσική μου και πως πιστεύει πολύ σε εμένα. Μου πρότεινε να προσπαθήσει να μου κάνει παραγωγή στο επόμενο μου project και έτσι γεννήθηκε το πρώτο μου EP,  «3598». Από τότε συνεργαζόμαστε σταθερά και ειλικρινά δεν μπορώ να τον ευχαριστήσω αρκετά με λέξεις για το πόσο με έχει στηρίξει όλα αυτά τα χρόνια και για το πόσο πιστεύει σε μένα. Ιδέες για νέα projects έρχονται συνέχεια. Ηχογραφώ συνέχεια στο κινητό μου μελωδίες με στίχους. Έχω αρκετές επιρροές, από έντεχνα και folk μέχρι techno και trance. Το 3598 είχε κάτι το έντεχνο θεωρώ. Το επόμενο μου EP θα έχει (μάλλον) τέσσερα κομμάτια και θα αποτελεί ένα κράμα ηλεκτρονικής και βυζαντινής μουσικής. Γιατί όχι άλλωστε;

Έχω μάθει να είμαι αφιλτράριστος και αληθινός προς την τέχνη μου. Δεν την θεωρώ προϊόν. Η τέχνη δεν μπορεί να είναι προϊόν, παρά ένα μέσο για να καλύψεις μια ανάγκη. Δε χρειάζεται στην τέχνη να είναι όλα τέλεια. Ο άνθρωπος από μόνος του δεν είναι τέλειος. Σημασία έχει να είναι αληθινή. Το θεωρώ υπέροχο όταν άνθρωποι κάνουν με πάθος την τρέλα τους χωρίς περιορισμούς και αμφισβήτηση. Όταν τελείωσα τις σπουδές μου, μετακόμισα στο Βερολίνο. Εκεί είδα αρκετή αφιλτράριστη τέχνη. Πολλά από αυτά που είδα δεν μου άρεσαν αλλά εκεί έμαθα να θαυμάζω το θάρρος των καλλιτεχνών. Το να μπορούν δηλαδή να στέκονται μπροστά σε αγνώστους και να εκτίθονται χωρίς φόβο. Στην Ελλάδα θεωρώ πως διάφορα καλλιτεχνικά έργα δεν έχουν εκτιμηθεί όσο τους άξιζε επειδή το εγχώριο κοινό δεν έχει λάβει τα ανάλογα ερεθίσματα. 

Υπάρχουν πολλοί καλοί καλλιτέχνες στην Ελλάδα, πολλοί από τους οποίους δεν είναι γνωστοί λόγω έλλειψης στήριξης και προώθησης. Δεν αναφέρομαι μόνο στην στήριξη από τις δισκογραφικές εταιρίες. Σχολιάζω επίσης και τον κόσμο ως κοινό. Μου είχε φανεί αστείο την ημέρα που είχε ανεβάσει η Μαρίνα Σάττι το τραγούδι μου «Min Kles» σε story της και έγινε ένα μικρό «μπαμ». Απ’ τη μία ήταν τέλειο που νέα άτομα ανακάλυψαν τη μουσική μου, αλλά με παραξένεψε που άτομα τα οποία με ήξεραν/ακολουθούσαν για πολύ καιρό ξαφνικά άρχισαν να μου στέλνουν μηνύματα θαυμασμού (και τους ευχαριστώ γι’ αυτό) όταν το είδαν στο story της Μαρίνας. «Για να καταλάβουν ότι είσαι καλός πρέπει να το ανακηρύξει κάποιος άλλος καλός ως καλό;» σκέφτηκα. Νιώθω ότι αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό σε διάφορα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας.

Το σενάριο της ταινίας μου «Καληνύχτα Μάρα» το εμπνεύστηκα όταν γυρνούσα από ένα ταξίδι μου στο Βερολίνο. Ήμουν στο αεροδρόμιο για να επιστρέψω στην Ελλάδα και παρατήρησα μια κυρία. Θεώρησα ότι θα ήταν τέλειος κινηματογραφικός χαρακτήρας. Έτσι, άρχισα να γράφω για εκείνη, κάνοντας εικασίες για την καθημερινότητα της, το παρόν της, το παρελθόν της και το μέλλον της.  Συνειδητοποίησα ότι πιθανότατα εκείνη δεν είχε παρατηρήσει καν την ύπαρξη μου. «Μήπως οι καλλιτεχνικές μου εικασίες είναι παραβιαστικές;» απόρησα. «Μήπως εισβάλλω στην προσωπική της ζωή;» Έτσι μπήκε ένα δεύτερο aspect στο σενάριο που ετοίμαζα τότε και η ταινία κατέληξε να είναι αυτό που είναι τώρα. 

Πολύ σημαντικό για μένα ήταν να μην κάνω μια «ευκολοχώνευτη» ταινία. Έχουμε κουραστεί σαν κοινό να καταναλώνουμε ασταμάτητα χωρίς να σκεφτόμαστε. Το θεωρώ λίγο βαρετό να πεθάνει με μια γρήγορη και εύκολη εξήγηση το έργο σου. Ήθελα να δημιουργήσω μια ιστορία που μετά την προβολή της ταινίας ο θεατής θα αναρωτιώταν «Τι είδα μόλις τώρα; Τι θέλει να πει ο ποιητής;». Το «Καληνύχτα Μάρα» το ονομάζω ταινία «καθρέφτη». Με την εξήγηση που δίνει ο καθένας, αντικατοπτρίζει το προσωπικό του τραύμα. Έχω ακούσει διάφορες εξηγήσεις για την ταινία, τις οποίες δεν είχα φανταστεί ποτέ. Πάντα με ενθουσιάζει το πόσο διαφορετικά την μεταφράζει ο καθένας. Το ίδιο ισχύει και για τη μουσική μου νομίζω. Πολλές φορές, επειδή το performance μου είναι πιο μουρμουρητό, ο κόσμος θεωρεί πως λέω διαφορετικούς στίχους από αυτούς που όντως λέω. Δε με χαλάει καθόλου. Είναι signature μου. Δεν κάνω απόλυτα pop performance. Ο στίχος μου εκφέρεται όπως τον νιώθω. Μπορεί να θέλω να δώσω ένα συγκεκριμένο αίσθημα μέσω του performance. Άλλωστε, για μένα, η ζωή είναι performance art και εμείς οι ίδιοι καθορίζουμε τους ρόλους μας.

Ως στιχουργός, ξεκίνησα από την Τάμτα. Είχαμε κάνει με τον Die Arkitekt το «Stena Kleista» για το 3598 (όσο περίεργο κι ας ακούγεται). Προφανώς, δεν ταίριαζε στο EP μου όποτε έμεινε στο συρτάρι. Μετά από λίγο καιρό, ο Die Arkitekt το έβαλε στην Τάμτα, με την οποία συνεργάζεται. Της άρεσε και το πήρε. Δεν μου ζήτησε κανείς να γράψω κι αλλά τραγούδια για την Τάμτα αλλά είπα στον εαυτό μου «πρέπει να τραβήξεις την ευκαιρία από τα μαλλιά». Έγραψα το "Identity Crisis" και τους το έστειλα. «ΠΡΟΣΛΑΜΒΑΝΕΣΑΙ!» μου είπαν. Και ύστερα ήρθαν και τα αλλά. Όσο ήμουν στο Βερολίνο, η Μαρίνα Σάττι έβγαλε το κάλεσμα για το τραγούδι της Eurovision. Η πρόταση μου ήταν το «STIN IYIA MAS» , το οποίο έγραψα στο κινητό στη βάρδια μου σε μια γερμανική γκαλερί. Ύστερα, μου έστειλε το «MIXTAPE» και επιμελήθηκα τους περισσότερους στίχους της Μαρίνας και του Λευτέρη Πανταζή. 

Οι συνεργασίες με πιο διάσημους καλλιτέχνες είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Έχω υπάρξει σε διαφορά songwriting camps. Σε ένα πρόσφατο έγραψα και για την Demy, την οποία εκτιμώ και συμπαθώ πολύ. Μου αρέσει που είμαι πίσω από τα φώτα. Φοβάμαι λίγο την έκθεση αλλά ελπίζω να μου περάσει με τον καιρό. Χαίρομαι να βλέπω τον κόσμο δίπλα μου να χορεύει και να τραγουδάει τα τραγούδια που έχω γράψει, χωρίς να παίρνω εγώ προσοχή.  Διαβάζω αρκετά σχόλια (δυστυχώς), πότε θετικά, πότε αρνητικά. Προσπαθώ να μένω στα θετικά. Ο κόσμος πάντα θα έχει κάτι να πει. Έχω βιώσει πολύ μίσος από την παιδική μου ηλικία. Τότε με πονούσε και δεν μπορούσα να απευθυνθώ σε κανέναν (κάτι που με πονούσε περισσότερο). Πλέον, αν διαβάσω ή ακούσω κάτι προσβλητικό, πληγώνομαι για τρία δευτερόλεπτα και μετά το ξεπερνάω. Η ζωή είναι σαν αγώνας τέννις. Αν χάσεις μια μπαλιά, πρέπει να στεναχωρηθείς για τρία μόνο δευτερόλεπτα και μετά να προχωρήσεις δυναμικά, αλλιώς θα χάσεις όλο τον αγώνα.

Δεν θέλω να αφήσω κάποιο στίγμα πίσω μου. Θέλω στο μέλλον να μπορώ να έχω ένα βήμα ώστε να υποστηρίξω τους μη προνομιούχους και τους πονεμένους. Ζούμε σε έναν κόσμο που υπάρχει φτώχεια και πόλεμος και εμείς ασχολούμαστε με στίχους και βίντεο κλιπ. Δεν υποτιμώ τη σημασία τους, απλά νιώθω πως κάποιες φορές εστιάζουμε σε λιγότερο σημαντικά πράγματα. Στο νέο μου EP, ένα κομμάτι που σκοπεύω να κυκλοφορήσει λέγεται «Κοινή Γη». Το έγραψα σε μια δύσκολη ψυχολογικά περίοδο, που σκεφτόμουν τι έχω βιώσει στη ζωή μου. «Κάποιοι σκύλοι θα ‘φαν ένα παιδί. Για πάντα θα μείνει ανοιχτή πληγή, ανθρώπινη» λέω στο κομμάτι. Προσπαθώ να μιλάω για πιο κοινωνικά ζητήματα πλέον, όπως π.χ. της σεξουαλικής κακοποίησης. Όλα μασκαρεμένα με λογοτεχνικές μεταφορές. Θέλω πλέον να γράφω για το τι έχω βιώσει και όχι για hopeless romantic καταστάσεις. Θέλω (για την ώρα) να επικοινωνώ την αλήθεια μου. Και για αυτήν την αλήθεια μου θα ήθελα να με μάθει ο κόσμος.