Χθες ανοιγόκλεισα τα μάτια και ήμουν 21. Και ξέρεις καλά ότι δεν βλέπω όνειρα.

Το αγόρι δίπλα μου κοιμόταν βαθιά, με μαλλιά που κάπνιζαν ακόμα. Άγγιξα το δέρμα του και τα δάχτυλα ηλεκτρίστηκαν, έπιασα τον κώλο μου και ήτανε σφιχτός -δεν είχα καν ανάμνηση αυτής της αίσθησης, Θεέ μου- σηκώθηκα απ'το φοιτητικό κρεβάτι και πήγα στο σαλόνι. 

Πήρα το μπουκάλι κι έφτιαξα ένα ποτό, ύστερα άλλο ένα, παρατηρούσα τα έπιπλα και πολύ λυπόμουν που δεν είχαν έρθει ακόμα τα ΙΚΕΑ στην Ελλάδα, αναρωτήθηκα αν οι διπλανοί που μάλωναν καθημερινά είναι ακόμα μαζί, αν ο παππούς που έμενε από πάνω θα παίξει πιάνο το πρωί, βγήκα στο μπαλκόνι, δίπλα η πολυτεχνειούπολη που ακόμα μου στοιχειώνει τα όνειρα, που τρέχω μέσα της αλλά ποτέ δεν φτάνω στην εξέταση και όλα χάνονται.

Δεν χάνονται.

Ας το θυμάμαι αυτό.

Τα φώτα σβηστά στην απέναντι πολυκατοικία, μόνο το ρετιρέ φώτιζε, κάποιος ήταν εκεί έξω. Με είδε γυμνή, σήκωσα το ποτήρι προς το μέρος του και τον άφησα να κοιτάζει, τώρα γνωρίζω πώς εκδικείται ο μεταβολισμός, αν το ήξερα νωρίτερα θα κυκλοφορούσα αποκλειστικά γυμνή με το 20χρονο κορμί μου.

Επέστρεψα στο σαλόνι, άλλο ένα ποτό. Ένιωθα να είναι κάτι πολύ φυσικό αυτό που συνέβαινε, δεν ήμουν ταραγμένη ή κάτι τέτοιο, δεν φιλοσόφησα ούτε σκέφτηκα κάτι βαθύ, ο χρόνος ανοιγοκλείνει σαν ακορντεόν, όλοι το ξέρουν, γι αυτό και χαλαρώνει το δέρμα μας, ήταν φυσιολογικό, μου ξανασυνέβη τότε που έκλεισα τα μάτια και από 12 έγινα 16 κι από 36, 40.

Ζαλισμένη ξάπλωσα πλάι του, άλλαξε πλευρό και με αγκάλιασε, ένιωσα μικρή, η ανάσα του μύριζε κοιμισμένο αλκοόλ, δεν ήταν η αγκαλιά που με νανούρισε, ήταν που με φάσκιωσε η βεβαιότητα της νιότης ότι αυτό που ζούμε και αυτά που έχουμε κρατούν για πάντα, με νάρκωσε. 

Έσβησα ξανά.

Αναμαλλιασμένη σηκώνομαι από τη λεκάνη, τραβάω το καζανάκι και στέκομαι στον νιπτήρα. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη, κανένα πιάνο δεν ακούγεται απ'τον πάνω όροφο, το πρόσωπο που με κοιτάζει λέει ότι δεν έπρεπε να πιω τόσο χθες.

Κοίταξέ με, δεν έπρεπε να πιεις τόσο χθες.